Getuigenbewijs in het fiscaal bestuursrecht

Tijdschrift Formeel Belastingrecht 2013/04 - Mevr.mr. G.H. Ulrich & Mevr.mr. M.E. Oenema

In het fiscaal bestuursrecht kan een belanghebbende gebruikmaken van alle mogelijke bewijsmiddelen om zijn stellingen aannemelijk te maken. Daaronder valt tevens het getuigenbewijs. De belanghebbende kan schriftelijke verklaringen van een getuige inbrengen, de beoogde getuige meebrengen ter zitting of hem oproepen aldaar te verschijnen. Ook kan hij getuigenbewijs als voorwaardelijk bewijs aanbieden.De belastingrechter dient de opgeroepen en verschenen of meegebrachte getuige in beginsel te horen. Slechts in uitzonderlijke gevallen mag hij van horen afzien. Indien een getuige wel door de belanghebbende is opgeroepen, maar niet is verschenen, bepaalt de wet dat de rechter deze getuige kan oproepen. Slechts door een enkel arrest van de Hoge Raad is aan dit vereiste nadere invulling gegeven. Het is echter de vraag of dit dé maatstaf is die een belastingrechter in elk van de voorkomende gevallen dient aan te leggen. In deze publicatie proberen wij op deze vraag een antwoord te vinden. Het belang hiervan schuilt in het gegeven dat getuigenbewijs een belangrijke bijdrage kan leveren aan de onderbouwing van een door een belanghebbende ingenomen standpunt.

Allereerst zetten wij uiteen welke (algemene) eisen worden gesteld aan het doen van een getuigenaanbod (par. 1). Voorts bespreken wij de randvoorwaarden uit de jurisprudentie waarbinnen de rechter voorbij mag gaan aan het horen van een opgeroepen en verschenen of meegebrachte getuige (par. 2.1) en een opgeroepen maar niet verschenen getuige (par. 2.2). Wij sluiten af met een conclusie (par. 3).